ΤΑΞΗ Α' ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
ΧΡΟΝΗΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012
ΤΑΞΗ Α' ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
ΧΡΟΝΗΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
θΕΡΜΟΚΗΠΙΟ: ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
Στον αιώνα που πέρασε, η συγκέντρωση του διοξείδιου του άνθρακα έφτασε τα 360 ppm (30% υψηλότερη από την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης), δηλαδή στο απολύτως μέγιστο επίπεδο των τελευταίων 150.000 χρόνων. Αναδρομικές μετρήσεις 150.000 χρόνων απέδειξαν όχι μόνο μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά 0,6 C από την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης, αλλά και έναν απόλυτο συσχετισμό μεταξύ της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα και της θερμοκρασίας. Στη δεκαετία που μεσολάβησε από το 1987 χύθηκε πολύ νερό στο αυλάκι και το σύνολο των επιστημόνων του κλίματος τοποθετήθηκε θετικά απέναντι στο φαινόμενο, ενώ μεγάλος αριθμός οικολόγων και μετεωρολόγων ερεύνησε το θέμα και αποτύπωσε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες που τεκμηριώνουν αναντίρρητα την παγκόσμια αναθέρμανση, όπως τα ακόλουθα: Η δεκαετία του ΄90 ήταν η θερμότερη εδώ και 130 χρόνια και το 1995 το θερμόμετρο της ίδιας περιόδου. Με τους νέους γεωστατικούς δορυφόρους, εντοπίστηκε άνοδος της στάθμης της θάλασσας ύψους 3 χιλιοστών στα τελευταία 3 χρόνια. Το 1995 αποκολλήθηκαν παγόβουνα από την Ανταρκτική, διαστάσεων άνω των 50 χιλιομέτρων. Πέντε από εννέα στρώματα πάγου της χερσονήσου της Ανταρκτικής έχουν ήδη λιώσει. Η θερμοκρασία στη Σιβηρία έχει αυξηθεί κατά 3 C από την αρχή των νεότερων χρόνων. Το 1992, οι Άλπεις είχαν τα λιγότερα χιόνια των τελευταίων 5.000 χρόνων, γι’ αυτό και αποκαλύφθηκε ο προϊστορικός κυνηγός, γνωστός ως «παγάνθρωπος των Άλπεων». Ως συμπέρασμα όλων αυτών, το Διεθνές Συμβούλιο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (IPCC) εκτιμά ότι μέχρι το 2012 θα υπάρξει μια μέση άνοδος της γήινης θερμοκρασίας 1 C-3,5 C σε σχέση με την έναρξη της βιομηχανικής εποχής και αυτό θα πρέπει να ιδωθεί σε σχέση με την κατά 3-5 C διαφορά της σημερινής θερμοκρασίας ως προς τη δεύτερη περίοδο των παγετώνων, 12.000 χρόνια πριν, όταν η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος καλυμμένες από πάγο. Το κλιματικό σοκ και οι επιπτώσεις του Όμως, η κλιματική αλλαγή δεν προβλέπεται να είναι ομαλή, αλλά απότομη, απρόβλεπτη και καταστροφική, μέσα από την αύξηση των ακραίων φαινομένων. Ξηρασίες και πλημμύρες, καύσωνες και παγετοί, αρρωστημένη νηνεμία και τυφώνες θα είναι τα βασικά συστατικά στο «μενού» του καιρού από δω και στο εξής, αποτελώντας τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος, του κλιματικού σοκ. Ανάμεσα στα ακρότατα, θα υπάρχει και μια μη ορατή – στο γυμνό μάτι – διολίσθηση του καιρού προς υψηλότερες θερμοκρασίες, προς μεγαλύτερη ξηρασία στην εύκρατη ζώνη και βροχοπτώσεις στους πόλους.
Ως αποτέλεσμα αυτών τα επί μέρους φαινόμενα συμποσούνται στα παρακάτω: Τα μεγάλα ποτάμια της εύκρατης ζώνης θα χάσουν μέχρι και τα μισά νερά τους και οι μεγάλοι υγροβιότοποι θα ξεραθούν κατά ένα μεγάλο μέρος. Πολλά από τα μεγάλα οικοσυστήματα είτε θα ξεραθούν είτε θα μετακινηθούν προς τους πόλους. Εκτιμάται ότι μέσα στον επόμενο αιώνα η εύκρατη ζώνη θα μετακινηθεί προς τους πόλους κατά 160-640 χιλιόμετρα. Τα θαλάσσια ρεύματα θα αλλάξουν ρου και εκτιμάται, εξαιτίας της αναστάτωσης, μία κατά 8% μείωση των αλιευμάτων. Η υγρασία θα αυξηθεί προς τους πόλους και τυπικές αρρώστιες του Ισημερινού και της εύκρατης ζώνης θα μετακινηθούν προς τα έξω. Οι κυκλώνες, τυφώνες και θύελλες θα αυξηθούν, ιδίως σε μέρη που σημειώνονται συνήθως, σε φτωχές περιοχές, όπως το Μπανγκλαντές, έχουν στοιχίσει μέχρι και το 10% του εθνικού εισοδήματος. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η σχεδόν χρεοκοπία των μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών καιρού, οι οποίες καταβάλλουν όλο και μεγαλύτερες αποζημιώσεις (από 2 δις. δολάρια το 1982, σε 38 δις. δολάρια το 1995). ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ
Τι είναι: Ένα μάλλον παρεξηγημένο φυσικό φαινόμενο είναι το περίφημο Φαινόμενο Θερμοκηπίου, που τόσο έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, επιστήμονες και μη. Το φαινόμενο είναι φυσικό και είναι τόσο παλιό όσο και ο πλανήτης μας. Η ζωή θα είχε εκλείψει χωρίς την ύπαρξη αυτού, αφού οι θερμοκρασίες θα ήταν εξαιρετικά χαμηλές χωρίς αυτό. Ας δούμε όμως ακριβέστερα περί τίνος πρόκειται. Ο ήλιος θερμαίνει τη Γη - αυτό το ξέρουμε όλοι! Όμως γιατί είναι θερμότερος στη Γη απ' ό,τι στο διάστημα για παράδειγμα; Εάν θέλουμε να καταλάβουμε τι ελέγχει τη θερμοκρασία στη Γη πρέπει να καταλάβουμε το φαινόμενο θερμοκηπίου. Ας ξεκινήσουμε με ένα θερμοκήπιο. Έχετε μπει ποτέ σ' ένα θερμοκήπιο; Εάν ναι, θα ξέρετε ότι είναι θερμότερο μέσα απ' ό,τι έξω. Γιατί; Ο ηλιακός φωτισμός ("ορατή ακτινοβολία") διέρχεται μέσα από το τζάμι του θερμοκηπίου και απορροφάται από τα φυτά που βρίσκονται μέσα. Τα φυτά παράγουν θερμότητα ("υπέρυθρες ακτινοβολίες"). Αυτή είναι αόρατη, αλλά μπορείτε να την αισθανθείτε. Μέρος της θερμότητας επιστρέφει έξω από το θερμοκήπιο, αλλά όχι όλη. Το τζάμι του θερμοκηπίου αντανακλά μερικές από τις υπέρυθρες ακτινοβολίες πίσω, έτσι το θερμοκήπιο θερμαίνεται μέσα. Αυτό που συμβαίνει σ' ένα θερμοκήπιο συμβαίνει και στη Γη. Πραγματικά, η ατμόσφαιρα της Γης είναι σαν ένα θερμοκήπιο. Ο ηλιακός φωτισμός διέρχεται μέσα από την ατμόσφαιρα και φτάνει τη Γη. Αόρατες υπέρυθρες ακτινοβολίες αντανακλούνται πίσω στο διάστημα. Μερικά αέρια στην ατμόσφαιρα, που προκαλούν το φαινόμενο θερμοκηπίου, δεν αφήνουν τις ακτινοβολίες να διαφύγουν αλλά τις κάνουν να αντανακλούνται και πάλι προς τη Γη. Κατ' αυτον τον τρόπο, η Γη παραμένει θερμή. Εάν αυτό δεν συνέβαινε, η Γη μπορεί να ήταν πολύ ψυχρή για εμάς. Θα ήταν σχεδόν 33 °C ψυχρότερη απ' όσο είναι τώρα: περίπου - 18 °C. Όλο το νερό στον πλανήτη θα ήταν στερεό παγωμένο. Αυτό το παράδειγμα μας βοηθά να καταλάβουμε πόσο σημαντικά είναι τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο θερμοκηπίου.
ΛΕΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΛΕΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ
Τρύπα του όζοντος
Τρύπας του Όζοντος" με το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου Στα μέσα της δεκαετίας του '70 και στην περιοχή γύρω από τον Νότιο Πόλο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το φαινόμενο της καταστροφής του όζοντος της στρατόσφαιρας, από τους φθοροχλωράνθρακες. Ήταν η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μίλησαν για τη γνωστή "τρύπα", που επέτρεπε σε μεγαλύτερο ποσοστό υπεριώδους ακτινοβολίας να φτάνει στην επιφάνεια της γης. Ποτέ πια δεν θα βλέπαμε τον ήλιο με τα ίδια μάτια, καθώς "η πηγή ζωής" που μας δίδασκαν στο σχολείο, μετατράπηκε σε δυνητικό εχθρό. Το πρόβλημα δεν σταματά εκεί. Η καταστροφή του όζοντος αλληλεπιδρά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η αύξηση της υπεριώδους ακτινοβολίας κοντά στο έδαφος οδηγεί στην αύξηση του ποσού θερμότητας που παρακρατείται από τα θερμοκηπικά αέρια. Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου η θερμότητα εγκλωβίζεται στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα η στιβάδα του στατοσφαιρικού όζοντος να ψύχεται και να υπόκειται σε περαιτέρω καταστροφή.
Μαθητής Α' Λυκείου ΓΕΛ Παλλίνης Κωσταντίνος Αλεξίου.
Μαθητής Α' Λυκείου ΓΕΛ Παλλίνης Κωσταντίνος Αλεξίου.
Τρύπας του Όζοντος" με το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 και στην περιοχή γύρω από τον Νότιο Πόλο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το φαινόμενο της καταστροφής του όζοντος της στρατόσφαιρας, από τους φθοροχλωράνθρακες. Ήταν η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μίλησαν για τη γνωστή "τρύπα", που επέτρεπε σε μεγαλύτερο ποσοστό υπεριώδους ακτινοβολίας να φτάνει στην επιφάνεια της γης.
Ποτέ πια δεν θα βλέπαμε τον ήλιο με τα ίδια μάτια, καθώς "η πηγή ζωής" που μας δίδασκαν στο σχολείο, μετατράπηκε σε δυνητικό εχθρό.
Το πρόβλημα δεν σταματά εκεί. Η καταστροφή του όζοντος αλληλεπιδρά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η αύξηση της υπεριώδους ακτινοβολίας κοντά στο έδαφος οδηγεί στην αύξηση του ποσού θερμότητας που παρακρατείται από τα θερμοκηπικά αέρια.
Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου η θερμότητα εγκλωβίζεται στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα η στιβάδα του στατοσφαιρικού όζοντος να ψύχεται και να υπόκειται σε περαιτέρω καταστροφή.
φαινομενο του θερμοκηπιου
Η υπόθεση έφτασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μέσω της Ιταλικής Δικαιοσύνης που είχε επιβάλει σε πετροχημικές εταιρείες πρόστιμο και διαταγή καθαρισμού περιοχής στη Σικελία, όπου δραστηριοποιούνται. Επισημαίνεται ότι η απόφαση του ΔΕΕ τονίζει ότι για την καταδίκη εργοστασίου δε χρειάζεται να αποδειχθεί ότι έγινε λάθος κατά τη διαχείριση των αποβλήτων του.
Πηγή: http://www.lawnet.gr
ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
ΧΡΟΝΗΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ
ΤΑΞΗ Α' ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
Οι αλλαγές στο γήινο περιβάλλον βάσει μοντέλων
Πολύπλοκα μαθηματικά μοντέλα, γνωστά ως GCM (General Circulation Models), τα οποία επεξεργάζονται όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για να προβλεφθούν οι μελλοντικές κλιματικές αλλαγές, δείχνουν ότι η μέση θερμοκρασίας της Γης θα αυξάνεται κατά μέσο όρο περίπου 0,3οC ανά δεκαετία για τα επόμενα 100 χρόνια. Αν συμβεί όμως μια τέτοια αύξηση, που φαινομενικά είναι μικρή, μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές κλιματικές αλλαγές με απρόβλεπτες συνέπειες.
Οι προβλέψεις των μοντέλων -βασισμένων στους υπολογιστές- λένε επίσης πως μέχρι το τέλος του αιώνα θα ανυψωθεί η θερμοκρασία μέχρι 5.8C.
Ένα σημαντικό θέμα είναι η επίδραση που θα έχει η αύξηση της θερμοκρασίας στο επίπεδο της θάλασσας. Αναμένεται άνοδος της επιφάνειας που θα οφείλεται στη θερμική διαστολή των ωκεανών και στο λιώσιμο των πάγων των οροσειρών και σε μικρότερο ποσοστό σε λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας. Παράλληλα η κατανομή και η συχνότητα των βροχοπτώσεων θα μεταβληθούν. Θα αυξηθούν οι πλημμύρες, οι καταιγίδες και γενικά οι ακραίες καιρικές συνθήκες θα είναι συχνότερες και εντονότερες.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ Α'
Ως φαινόμενο του θερμοκηπίου
Ως φαινόμενο του θερμοκηπίου χαρακτηρίζεται το φαινόμενο θέρμανσης που παρατηρείται στα θερμοκήπια (εξ ου και η ονομασία). Κατά το φαινόμενο αυτό η γυάλινη υπερκατασκευή ή θόλος είναι διάφανη για τη φωτεινή ακτινοβολία, η οποία εισέρχεται στο στεγασμένο χώρο, απορροφάται εν μέρει, διαχέεται και επανεκπέμπεται. Η κατασκευή όμως είναι αδιαφανής για τη δευτερογενή αυτή ακτινοβολία, η οποία "παγιδεύεται" στο χώρο και τελικά μετατρέπεται σε θερμότητα (αρχή του θερμοκηπίου). Με τον τρόπο αυτό θερμαίνει το εσωτερικό του θερμοκηπίου με αποτέλεσμα να διατηρούνται οι καλλιέργειες πάντα σε κατάλληλη και σχετικά σταθερή θερμοκρασία.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στη Φύση κατά την οποία η ατμόσφαιρα ενός πλανήτη συμβάλλει στη θέρμανσή του. Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο μαθηματικό, αστρολόγο και φυσικό Ζοζέφ Φουριέ, το 1824, ενώ διερευνήθηκε συστηματικά από τον Σβάντε Αρρένιους το 1896. Τα τελευταία χρόνια, ο όρος συνδέεται με την παγκόσμια θέρμανση (global warming), ενώ θεωρείται πως το φαινόμενο έχει ενισχυθεί σημαντικά από ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Παρατηρείται σε όλους τους πλανήτες. Ο πλανήτης με το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο θερμοκηπίου είναι η Αφροδίτη,</ref> που διαθέτουν ατμόσφαιρα αλλά για λόγους απλότητας θα αναφερόμαστε αποκλειστικά στην περίπτωση της Γης, δηλαδή του πλανήτη στον οποίο κατοικούμε.
απο:Δρίτσα Σπυρίδων, τάξη Α' ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στη Φύση κατά την οποία η ατμόσφαιρα ενός πλανήτη συμβάλλει στη θέρμανσή του. Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο μαθηματικό, αστρολόγο και φυσικό Ζοζέφ Φουριέ, το 1824, ενώ διερευνήθηκε συστηματικά από τον Σβάντε Αρρένιους το 1896. Τα τελευταία χρόνια, ο όρος συνδέεται με την παγκόσμια θέρμανση (global warming), ενώ θεωρείται πως το φαινόμενο έχει ενισχυθεί σημαντικά από ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Παρατηρείται σε όλους τους πλανήτες. Ο πλανήτης με το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο θερμοκηπίου είναι η Αφροδίτη,</ref> που διαθέτουν ατμόσφαιρα αλλά για λόγους απλότητας θα αναφερόμαστε αποκλειστικά στην περίπτωση της Γης, δηλαδή του πλανήτη στον οποίο κατοικούμε.
απο:Δρίτσα Σπυρίδων, τάξη Α' ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΙΠΙΟΥ
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου
Η συσσώρευση αερίων στην ατμόσφαιρα, τα οποία, σύμφωνα με τις περισσότερες μελέτες, θα είναι η αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά τον επόμενο αιώνα. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ και είναι από τα κυριότερα στοιχεία περιβαλλοντολογικής ανησυχίας τα τελευταία χρόνια.
Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε έτσι δείχνοντας την ομοιότητα της διαδικασίας θέρμανσης με αυτήν του κλασσικού θερμοκηπίου των φυτών.Το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει γίνει πλέον ευρύτατα γνωστό στο πλατύ κοινό. Τα Μ.Μ.Ε έπαιξαν βέβαια σημαντικό ρόλο προσπαθώντας να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο μερικά αέρια τα οποία αποβάλλονται στην ατμόσφαιρα και είναι αποτέλεσμα ανθρωπογενών δραστηριοτήτων θερμαίνουν την επιφάνεια της Γης. Η αύξηση της συγκέντρωσης των αερίων στο περιβάλλον εκτιμάται ότι ξεκίνησε από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και συνεχίζεται ακόμα με διαρκώς ταχύτερους ρυθμούς, μέχρι τις μέρες μας. Οι προβλέψεις των ειδικών αναφέρουν
(Περισκόπιο της επιστήμης Νο 140 Μάιος 1991) αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός αποβολής αερίων του θερμοκηπίου η θερμοκρασία της επιφάνειας του πλανήτη μας θα αυξηθεί κατά 4-5 βαθμούς Κελσίου.
Η εκτίμηση των επιπτώσεων της συγκέντρωσης των αερίων (θερμοκηπίου) στην οικολογική ισορροπία εν γένει, αλλά και σε επί μέρους τομείς ειδικότερα, όπως για παράδειγμα στον υδρολογικό κύκλο, αποτελεί θέμα ύψιστης σημασίας αλλά και πεδίο έντονης επιστημονικής αντιπαράθεσης. Το πρόβλημα, δηλαδή, επικεντρώνεται πλέον όχι στο άμεσο αποτέλεσμα της συσσώρευσης αερίων ανθρωπογενούς προέλευσης στην ατμόσφαιρα, που συνεπάγεται θέρμανση της επιφάνειας του πλανήτη, αλλά στην πρόβλεψη και εκτίμηση των επιπτώσεων που θα επιφέρει. Ποιά θα είναι για παράδειγμα η απόκριση του φυτικού και ζωικού βασιλείου σ'αυτήν την αλλαγή; Ποιές οι πιθανότητες μεταβολής του κλίματος; Αυτά είναι δύο από τα βασικότερα ερωτήματα στα οποία καλούνται οι ειδικοί να δώσουν απάντηση.
Ενα στοιχείο που δυσκολεύει περισσότερο την εξεύρεση ικανοποιητικών απαντήσεων στα ερωτήματα αυτά είναι οι πολλές και διαφορετικές παράμετροι που αλληλεπιδρούν. Δεν είναι δυνατόν να γίνει πρόβλεψη για το κλίμα κάποιας περιοχής χωρίς να συνεκτιμηθούν τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της στοιχεία. Είναι τεράστια η διαφορά μεταξύ της πρόβλεψης της ανόδου του μέσου όρου της θερμοκρασίας και της πρόβλεψης των επί μέρους κλιματικών αλλαγών.
Ας εξετάσουμε μερικές από τις σημαντικότερες έμμεσες επιπτώσεις της συσσώρευσης αερίων θερμοκηπίου σε φυσικούς παράγοντες. Μια πρώτη πολύ σημαντική πρόβλεψη είναι η άνοδος του επιπέδου του νερού της θάλασσας. Εκτιμάται ότι η τήξη των αρκτικών πάγων θα επιφέρει αύξηση του ύψους των θαλασσών κατά 60-70 μέτρα. Μπορούμε να φανταστούμε βέβαια τις επιπτώσεις στις παράκτιες περιοχές.
Οι θεαματικότερες μεταβολές της θαλάσσιας στάθμης, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι εκείνες που συνδέονται με τις περιόδους ψύξης της γης (εποχές παγετώνων) και με τα ελαφρά θερμότερα διαστήματα που ακολουθούν, τις μεσοπαγετωνικές περιόδους, γιατί οι μεταβολές αυτές είναι ταχύτατες -στη γεωλογική κλίμακα του χρόνου- και αφορούν τεράστιες ποσότητες νερού. Η θαλάσσια στάθμη ανέρχεται τα τελευταία 10.000 χρόνια από τη λήξη της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Πρόσφατοι υπολογισμοί εκτίμησαν το ρυθμό ανόδου σε 1,5 mm το χρόνο περίπου, με δεδομένα της περιόδου 1880-1920 και σε 2,4 mm το χρόνο με δεδομένα της περιόδου 1920-1980. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν μια σαφέστατη ενίσχυση της έντασης τοπυ φαινόμενου. Για την ώρα ηξ άνοδος αυτή οφείλεται στη θερμική διαστολή του νερού των ωκεανών και όχι σε μεταβολές όγκου των πάγων στους παγετωνικούς τάπητες.
Η συγκέντρωση του CO στην ατμόσφαιρα, από 260 ppm στο τέλος του 18ου αιώνα, έφτασε τα 315 ppm το 1958 και τα 345 ppm στα 1984. Η τεράστια αυτή αύξηση οφείλεται στην εντεινόμενη χρήση των ορυκτών καυσίμων και στην εκτεταμένη καταστροφή των δασών. Σαν συνέπεια της αύξησης της συγκέντρωσης CO και των άλλων βιομηχανικών καυσαερίων στην ατμόσφαιρα, το εντεινόμενο φαινόμενο ττου θερμοκηπίου απειλεί να αυξήσει τη μέση θερμοκρασία του πλανήτη κατά 2-5 βαθμούς C, τον επόμενο αιώνα. Τα κλιματικά μοντέλα διαφέρουν όσον αφορά τους ρυθμούς θέρμανσης, συμφωνούν όμως ότι κάθε άνοδος της θερμοκρασίας θα είναι μεγαλύτερη στα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ειδικών πιστεύει ότι η πλούσια σε CO ατμόσφαιρα του πλανήτη στο μέλλον, θα έχει άμεσες και δραματικές επιπτώσεις στη σύνθεση και ανάπτυξη των οικοσυστημάτων. Είναι λοιπόν αναγκαίο, εκτός από τις προσπάθειες μείωσης των ανθρωπογενών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, να συνεχιστούν και να ενταθούν οι έρευνες ώστε να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια την πιθανή απόκριση των οικοσυστημάτων σε τέτοιες αλλαγές.
Οι παγετωνολόγοι και οι κλιματολόγοι αντιμετωπίζουν κρίσιμα ερωτήματα: Πώς θα μεταβληθεί η θαλάσσια στάθμη σε ένα θερμότερο κλίμα; Πώς θα ανταποκριθούν οι παγετωνικοί τάπητες στην παγκόσμια θέρμανση; Πόσο γρήγορα θα πραγματοποιηθούν οι μεταβολές;
Η πιθανότητα ανόδου της θερμοκρασίας της γης τον επόμενο αιώνα έχει οδηγήσει, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, τους ειδικούς στην εξεύρεση μεθόδων πρόβλεψης των συνθηκών που θα επικρατήσουν σε μια τέτοια περίπτωση.
Μέχρι σήμερα έχουν κατασκευαστεί αρκετά μοντέλα για το σκοπό αυτό. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζεται είναι η ενσωμάτωση στα μοντέλα παραμέτρων, για τις οποίες δεν υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα. Ο ρόλος των γεωμορφολογικών μετασχηματισμών στη διαμόρφωση του κλίματος είναι πολύ σημαντικός, καθώς και η παρουσία ή όχι των πάγων στη Γροιλανδία, για να αναφέρουμε δύο μόνο από αυτές τις παραμέτρους. Το ύψος για παράδειγμα των οροσειρών ή η ποσότητα των πάγων είναι δύσκολο να προβλεφθούν και να εισαχθούν στα μοντέλα.
Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια μελέτης των συνθηκών που επικρατούσαν στη γη κατά την περίοδο του Πλειόκαινου. Ο σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση κλιματολογικών δεδομένων αυτής της γεωλογικής περιόδου της γης με τις προβλέψεις των μοντέλων, για τη δοκιμή της αξιοπιστίας των τελευταίων. Γιατί όμως επελέγη το Πλειόκαινο σαν εποχή σύγκρισης με τις κλιματολογικές συνθήκες που θα επικρατούν μετά από 50 χρόνια; Ενας αρχικός λόγος είναι ότι η θερμοκρασία που επικρατούσε εκείνη την εποχή, και η οποία ήταν κατά 3-4 βαθμούς Κελσίου υψηλότερη από τη σημερινή, αναμένεται να επικρατήσει στο μέλλον, αν η αποβολή αερίων συνεχιστεί. Το Πλειόκαινο δεν είναι η μόνη περίοδος κατά την οποία η γη ήταν θερμότερη. Παρουσιάζει όμως μερικά σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις άλλες:
1. Βρίσκεται πλησιέστερα στην εποχή μας.
2. Πολλά ζώα και φυτά δεν έχουν εξελιχθεί ιδιαίτερα έκτοτε και τα απολιθώματά τους μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύγκρισης με τη σημερινή πανίδα.
3. Η θέση των ηπείρων -η οποία επηρεάζει τα θαλάσσια και τα αέρια ρεύματα και άρα το κλίμα- είναι η πλησιέστερη προς τη σημερινή, χωρίς να υποτιμώνται βέβαια οι σημαντικές αλλαγές στη μορφολογία του εδάφους μεταξύ του Πλειόκαινου και της σημερινής εποχής, οι οποίες διαφοροποιούν τις αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες.
Οι ερευνητές μελέτησαν σε έκταση τις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή εκείνη και τα αποτελέσματα, των ερευνών αυτών, αναδεικνύουν πολλές ομοιότητες του κλίματος του Πλειόκαινου με το κλίμα το οποίο προβλέπεται για τα επόμενα 50 χρόνια. Για παράδειγμα, κατά την περίοδο του Πλειόκαινου επικρατούσαν υψηλότερες θερμοκρασίες από τις σημερινές σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη και ότι υπήρχε πολύ μικρότερη κάλυψη απο πάγους στους πόλους. Αλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει πολύ μεγάλες μεταβολές του περιβάλλοντος. Ο ανθρώπινος οργανισμός θα είναι σε θέση να προσαρμοστεί άνετα στις αυξανόμενες θερμοκρασίες του πλανήτη εξαιτίας του φαινόμενου του θερμοκηπίου.
Τα προϊστορικά στοιχεία που αφορούν την Αυστραλία, αποτελούν πρότυπο για τους επιστήμονες που ανησυχούν για τη θέρμανση του πλανήτη μας. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι παρά τις τεράστιες αυξήσεις τστη θερμοκρασία, ο ανθρώπινος οργανισμός παρέμεινε ο ίδιος. Οι περιοχές του Νότιου Ειρηνικού υπέστησαν στο παρελθόν τεράστιες αλλαγές στο κλίμα σε μεγάλη έκταση, ενώ τα ανθρωπολογικά στοιχεία παρέμειναν σχετικά αμετάβλητα.
Οι αλλαγές αυτές επηρέασαν τους ανθρώπους σε τοπικό επίπεδο μόνο. Τα ευρήματα σε προϊστορικούς χώρους, από το Κακαντού στη Β. Αυστραλία μέχρι την Τασμανία στο νότο, αποδεικνύουν ότι το κλίμα είχε μεταβληθεί σημαντικά, ενώ οι άνθρωποι συνέχιζαν να ζουν με τον ίδιο τρόπο για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η εγκατάσταση ανθρώπων στην Αυστραλία χρονολογείται πριν από την τελευταία περίοδο των παγετώνων, μέχρι και 60.000 χρόνια πριν, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες. Το πιο ακραίο κλίμα που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι εκεί, υπήρξε κατά το μέγιστο της προηγούμενης περιόδου παγετώνων, όταν οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από 8-10 βαθμούς Κελσίου κάτω από τις σημερινές και το επίπεδο των θαλάσσιων υδάτων ήταν 150 μέτρα χαμηλότερα από το σημερινό.
Οι αρχαιολογικές μελέτες στην εποχή του Κακαντού έψειξαν με ποιόν ακριβώς τρόπο η περιοχή αυτή μεταβλήθηκε από μια έκταση ξηράς, κοντά σε έναν ποταμό, πριν από 17.000 χρόνια, σε μια παράκτια περιοχή, όταν ανέβηκε το επίπεδο των θαλάσσιων υδάτων πριν από 7.000 χρόνια. Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι κάτοικοί της αντέδρασαν ταχύτατα, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες μεταβάλλονταν. Ετσι, ενώ ήταν παλιότερα κυνηγοί ζώων, άρχισαν να συλλέγουν όστρακα και θαλασσινά, που αναπτύσσονταν στις παράκτιες περιοχές. Το ποσόν της τροφής αυξήθηκε λοιπόν σημαντικά και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σταδιακά στην περιοχή. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι άνθρωποι της μακρινής εκείνης εποχής είχαν την ευελιξία και την ικανότητα να ανταπεξέλθουν σε έντονες οικολογικές μεταβολές, παραμένοντας μια
αμετάβλητη κοινωνία σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
τι ειναι το φαινομενο του θερμοκηπιου
Έτσι ονομάζεται το φαινόμενο που επιτρέπει στη Γη να διατηρεί τη θερμοκρασία της. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι μια φυσική διαδικασία. Το χρειαζόμαστε για να διατηρούμε τη Γη μας ζεστή, ώστε να υπάρχει ζωή και ανάπτυξη. Δίχως αυτό, η Γη θα ήταν κρύα περίπου -20 oC, και δεν θα μπορούσε να υπάρχει ζωή. Αντιθέτως, η μέση θερμοκρασία της Γης διατηρείται στο επίπεδο των 15 oC χάρη στο φαινόμενο αυτό. Ο αέρας που περιβάλει τη Γη αφήνει να διαπεράσουν οι ηλιακές ακτίνες, όπως μέσα σ’ ένα θερμοκήπιο. Το πρόβλημα δημιουργείται με τα αέρια που ελευθερώνονται από τις δραστηριότητες των ανθρώπων και οδηγούν σε αύξηση της θερμοκρασίας, η οποία αποσυντονίζει την ισορρπία του κλίματος πάνω στη γη
ΛΕΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΛΕΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ
Χρονολογικά γεγονότα του φαινομένου θερμοκηπίου
1824 - Ο Ζοζέφ Φουριέ θέτει το θέμα του ρόλου που παίζει η ατμόσφαιρα της Γης στη θερμοκρασία του πλανήτη, καθώς και της επιπτώσεις της βιομηχανίας στι κλίμα.
1896 - Ο Σουηδός Σβάντε Αρρένιους υποστηρίζει ότι η θερμοκρασία του εδάφους επηρεάζεται από τα αέρια που συγκρατούν τη θερμότητα.
1941 - Ο Σέρβος Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς υποστηρίζει ότι η μεταβολή της τροχιάς της Γης, μας φέρνει κάθε 40.000 χρόνια την εποχή των παγετώνων.
1957 - Ο Τσαρλς Ντέιβιντ Κίλινγκ μετράει την συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, από ένα παρατηρητήριο στη Χαβάη. Σε περίοδο έξι ετών, φαίνεται καθαρά η αύξηση της συγκέντρωσης του ποσοστού του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
1980 - Ο Σουηδός Μπερτ Μπολίν διαπιστώνει πως η θερμοκρασία της Γης αυξάνεται εδώ και ένα αιώνα.
1988 - Ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας συστήνουν την Διακυβερνητική Ομάδα Ειδικών για την εξέλιξη του κλίματος (IPCC).
1992 - Στη σύνοδο του Ρίο 167 κράτη υπογράφουν τη μη δεσμευτική συνθήκη-πλαίσιο για τις κλιματικές αλλαγές.
1997 - Στο Κιότο της Ιαπωνίας 38 βιομηχανικές χώρες δεσμεύονται να μειώσουν ως το 2010 τις εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου κατά 5.2% (μέσος όρος) σε σχέση με το 1990. Το πρωτόκολλο αυτό δεν έχει επικυρωθεί.
2001 - Στη Βόννη της Γερμανίας, γίνεται το πρώτο βήμα για την επικύρωση του πρωτοκόλλου του Κιότου, χωρίς τη συμμετοχή των ΗΠΑ, αλλά με την συμμετοχή της Ιαπωνίας, Ρωσίας, των χωρών της ΕΕ, συνολικά 178 χώρες.
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ TOΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ TOY ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ TOΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ TOY ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ
Η ραγδαία βιομηχανική ανάπτυξη που σημειώθηκε στην διάρκεια του εικοστού αιώνα, σημαδεύτηκε με την παράλληλη εμφάνιση σημαντικών επιπτώσεων στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον, όπως η όξινη βροχή, η καταστροφή του στρατοσφαιρικού όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.Συγκεκριμένα το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το οποίο έχει προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον, τα τελευταία χρόνια, τόσο των μέσων μαζικής ενημέρωσης όσο και των επιστημόνων, δεν αποτελεί μια σύγχρονη ανακάλυψη. Περιγράφτηκε για πρώτη φορά από τον Βαρόνο Jean Fourier το 1822, ενώ ήδη από το 1896 ο Σουηδός επιστήμονας Svante Arrenius επεσήμανε ότι η βιομηχανική ρύπανση θα μπορούσε μετά από αιώνες να διπλασιάσει την ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα και να αυξήσει με αυτόν τον τρόπο την παγκόσμια θερμοκρασία κατά 5 ?C.
Το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) αν και κύριος υπεύθυνος του φαινομένου δεν είναι ο μοναδικός. Παράλληλα και άλλες χημικές ουσίες, όπως το μεθάνιο, οι χλωροφθοράνθρακες, το όζον, συμμετέχουν στον σχηματισμό ενός μανδύα στην Τροπόσφαιρα, ο οποίος αφήνει τις ακτίνες του ηλίου να φθάσουν στη Γη, αλλά εμποδίζει τις εκπεμπόμενες από την επιφάνεια της Γης (υπέρυθρη ακτινοβολία) να επιστρέψουν στο διάστημα. Πρέπει πάντως να διευκρινιστεί ότι το παραπάνω φαινόμενο μέχρι ενός βαθμού όχι μόνο δεν είναι επιζήμιο, αλλά αποτελεί μια από τις πολλές προϋποθέσεις για την ύπαρξη ζωής στον Πλανήτη.
Έτσι η μέση θερμοκρασία στην επιφάνεια του πλανήτη διατηρείται τους τελευταίους αιώνες στο επίπεδο των 15 ?C λόγο του φυσικού φαινομένου του θερμοκηπίου, κατά το οποίο οι υδρατμοί κυρίως, και σε μικρότερο βαθμό το CO2, απορροφούν μεγάλο μέρος της εκπεμπόμενης από τη Γη υπέρυθρης ακτινοβολίας. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η μέση θερμοκρασία θα ήταν γύρω στους -18 ?C, ήτοι ο πλανήτης θα ήταν ένας παγωμένος και αφιλόξενος τόπος. Άρα επιζήμιες στην όλη υπόθεση είναι οι δραστηριότητες του ανθρώπου (αποψίλωση των δασών, χρήση ορυκτών καυσίμων, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, συγκοινωνίες, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και οικιακή θέρμανση) που αυξάνουν τις συγκεντρώσεις του ?C CO2 και των άλλων αερίων πέραν των κανονικών επιπέδων.
Η συγκέντρωση λοιπόν του CO2 πριν εκατό χρόνια υπολογίστηκε περίπου σε 270 ppmv, ενώ σημερινές μετρήσεις δείχνουν μια συγκέντρωση 350 ppmv, με ετήσιο ρυθμό αύξησης κατά τα τελευταία χρόνια των 1,5 ppmv. Σύμφωνα με προβλέψεις, η συνέχιση των εκπομπών με τον ίδιο ρυθμό υπολογίζεται ότι το έτος 2030 θα προκαλέσει μια αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της τάξης των 1,5 - 6 ?C. Η έως τώρα αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη υπολογίζεται σε 0,3-0,6 ?C, κυρίως το Χειμώνα και την Άνοιξη και ιδιαίτερα στις περιοχές μέσου γεωγραφικού πλάτους.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι η αύξηση που σημείωσαν τα ποσοστά του διοξειδίου του άνθρακα και του μεθανίου θα έπρεπε να είχαν προκαλέσει μια πιο ευδιάκριτη υπερθέρμανση. Εξήγηση για το γεγονός αυτό μπορεί να αποτελέσει η θερμική αδράνεια των ωκεανών, καθώς και το φαινόμενο της παράλληλης δράσης του "αντι-θερμοκηπίου", όπως ονομάζεται η αύξηση της συγκέντρωσης των αιωρούμενων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα, τα οποία έχουν την ιδιότητα να αντανακλούν την εισερχόμενη ακτινοβολία. Τα σωματίδια αυτά προέρχονται κυρίως από εκρήξεις ηφαιστείων (π.χ. Πινατούμπο), ενώ η συμβολή τους στην μείωση της θερμοκρασίας είναι προσωρινή και υπολογίζεται σε 2-5 χρόνια.
Συνέπειες του φαινομένου
Οι συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου είναι δύσκολο να προεκτιμηθούν, εξαιτίας του γεγονότος ότι η άνοδος της θερμοκρασίας συνδέεται με παράγοντες των οποίων ο ρόλος δεν είναι πλήρως γνωστός. Οι σημαντικότερες συνέπειες είναι:
Αλλαγή του κλίματος της Γης: Μετακίνηση των ζωνών βροχοπτώσεως, από τον ισημερινό προς τον βορρά και ερημοποίηση του κάτω τμήματος της εύκρατης ζώνης. Αυτό σημαίνει ότι θα πραγματοποιηθούν αλλαγές στους διάφορους τύπους βλάστησης τόσο στις γεωργικές όσο και στις δασικές εκτάσεις. Όσον αφορά την χώρα μας σε περιοχές όπως η Καβάλα, Θάσος, Ηράκλειο, Πύργος, Ζάκυνθος, Κεφαλονιά κ.λ.π., από το 1982 και μετά, το ετήσιο ύψος βροχόπτωσης βρίσκεται συνεχώς κάτω από τον μέσο όρο και τα αίτια ίσως θα πρέπει να αναζητηθούν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Άνοδος της στάθμης των θαλασσών: Οι λόγοι που οδηγούν στο φαινόμενο αυτό είναι η διαστολή των υδάτων που επιφέρει η αύξηση της θερμοκρασίας και η τήξη των πάγων. Μία άνοδος της στάθμης κατά 50 έως 150 εκατοστά θα έχει βαρύτατες συνέπειες, καθώς θα πλημμυρίσουν πολλές περιοχές που βρίσκονται κοντά στο επίπεδο της θάλασσας (οι περισσότερες από αυτές είναι εύφορες και πυκνοκατοικημένες).
Μείωση των υδάτινων πόρων: Αρνητικές συνέπειες θα δημιουργηθούν από τη μεταβολή του ρυθμού του υδρολογικού κύκλου, ενώ παράλληλα οι ανάγκες άρδευσης και ύδρευσης θα είναι μεγαλύτερες.
Συμβολή στην εμφάνιση του φαινομένου Ελ Νίνιο: Το φαινόμενο Ελ Νίνιο, δηλαδή η περιοδική αύξηση της θερμοκρασίας των επιφανειακών υδάτων στον κεντρικό και ανατολικό Ειρηνικό ωκεανό, συσχετίζεται από πολλούς επιστήμονες με την αύξηση της θερμοκρασίας. Επιπτώσεις του φαινομένου είναι ασυνήθιστοι άνεμοι, πλημμύρες, ξηρασίες, ενώ αναφέρεται ότι επηρεάζει και τις καιρικές συνθήκες της Μεσογείου, και συγκεκριμένα συνδέεται με τις χαμηλές βροχοπτώσεις στην περιοχή.
Άμεση επίδραση της θερμοκρασίας: Η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια του Καλοκαιριού σε πολλές περιοχές του πλανήτη, αλλά και στην χώρα μας, θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα που θα είναι ανυπόφορη για τους ανθρώπους και τους άλλους ζωϊκούς και φυτικούς οργανισμούς. Περισσότερο έντονο θα είναι (ήδη έχει αρχίσει να γίνεται σε πολλές περιοχές) το πρόβλημα στις πόλεις, όπου η θερμοκρασία είναι μεγαλύτερη από τον περιβάλλοντα χώρο κατά 0,5 - 3 ?C λόγω της έλλειψης βλάστησης και της μεγαλύτερης απορρόφησης ακτινοβολίας των δομικών υλικών. Δυστυχώς είναι γεγονός ότι οι πόλεις της πατρίδας μας διαθέτουν πολύ μικρή επιφάνεια σε χώρους πρασίνου (Αθήνα 2,8 και Θεσσαλονίκη 2,73 τετραγωνικά μέτρα ανά κάτοικο), ενώ οι ειδικοί προτείνουν τουλάχιστον 15,5 τ.μ. και οι περισσότερες πόλεις τις Μεσευρώπης έχουν 20 τ.μ.
Προτεινόμενα μέτρα
Όσο περισσότερο καθυστερήσει η λήψη των απαιτούμενων μέτρων, τόσο που πιο "οδυνηρά" θα είναι. Τα κυριότερα από τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν είναι:
Μεγαλύτερη εξοικονόμηση ενέργειας, για να καλυφθούν οι ανάγκες του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού της Γης, αλλά παράλληλα να μειωθεί η εκπομπή CO2 ανά κάτοικο.
Αξιοποίηση των καθαρών πηγών ενέργειας όπως η υδραυλική ενέργεια (υδατοπτώσεις, παλίρροιες, κυματισμός), η αιολική, η ηλιακή, η ενέργεια του μεθανίου, ο φωτοβολταϊκός ηλεκτρισμός, και η βιομάζα.
Χρήση φυσικού αερίου.
Περιορισμός των εκπομπών των άλλων αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου (χλωροφθοράνθρακες, όζον κλπ).
Δενδροφυτεύσεις που βοηθούν στην απορρόφηση του CO2 , συγκρατούν τα εδάφη και ρυθμίζουν τον κύκλο του νερού.
Καταλήγοντας, πρέπει να τονιστεί ότι οι ανεπτυγμένες χώρες φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, συμβάλλοντας σε αυτό με ποσοστό 80%. Παρ' όλα αυτά, και αδιαφορώντας για τις Συνθήκες που έχουν υπογραφεί (Ριο ντε Τζανέϊρο 1992), τα επίπεδα των εκπομπών παραμένουν σχεδόν σταθερά..
Α ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΠΕΝΑΡΝΤΟ ΤΣΟΥΤΣΑΙ
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012
ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
φυσικών καταστροφών σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Οι φυσικές καταστροφές προκαλούνται από πληµµύρες (λόγω ραγδαίων βροχοπτώσεων), κατολισθήσεις, θυελλώδεις ανέµους, πυρκαγιές (λόγω υψηλών θερµοκρασιών) κ.α.. Καταστροφές όµως ή ακόµη και θάνατοι προκαλούνται από ακραίες τιµές της θερµοκρασίας, είτε από υψηλές θερµοκρασίες (καύσωνας), είτε από δριµύ ψύχος. Ο αριθµός των θανάτων και των ζηµιών από φυσικές καταστροφές σε παγκόσµια κλίµακα, που οφείλονται σε ακραία καιρικά φαινόµενα, αυξάνεται διαρκώς, αν και δεν υπάρχει µια διεθνής βάση δεδοµένων όπου καταγράφονται όλα τα γεγονότα τα οποία συµβαίνουν σχεδόν καθηµερινά στο σύνολο του πλανήτη.
Παρόλα αυτά όµως η συχνότητα µε την οποία αντιµετωπίζονται οι δυσµενείς επιπτώσεις στο κοινωνικό – οικονοµικό σύστηµα µειώνεται συνεχώς και αυτό λόγω της σηµαντικής προόδου που έχει σηµειωθεί στην πρόβλεψη , προειδοποίηση αλλά και στην αντιµετώπιση.
Μαθήτρια Α' Λυκείου Εσπερ. Παλλίνης Σταυρούλα Γεωργούλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)